Wytrzymałość zmęczeniowa zęba jest funkcją wielu czynników, min.:
a) wytrzymałości zmęczeniowej materiału przy złożonym charakterze zmian obciążenia, tj.: przy zginaniu jednostronnym oraz przy zginaniu obustronnym, występującym między innymi w przekładniach obiegowych,
b) kształtu zęba, będącego funkcją liczby zębów w kole, zarysu odniesienia, sposobu produkcji, tj. rodzaju narzędzia, wartości współczynnika przesunięcia zarysu; szczególne znaczenie ma promień karbu u podstawy zęba, chropowatość stopy zęba, a także wielkość zęba zależna od
W ogólnie przyjętych metodach obliczeń wytrzymałości zmęczeniowej elementów maszyn poszczególne wpływy uwzględnia się za pomocą odpowiednio dobranych współczynników. W takim przypadku za podstawę obliczeń wytrzymałościowych przyjmuje się wytrzymałość zmęczeniową materiału, określoną za pomocą znormalizowanej okrągłej próbki, wypolerowanej i pozbawionej karbów, poddanej odpowiednio dobranemu obciążeniu. Różnicę między cechami próbki i obliczanego elementu uwzględnia się za pomocą licznych, oddzielnie wyznaczanych współczynników.
W przypadku kół zębatych zastosowanie tej metody postępowania stwarza wiele trudności, których można uniknąć prowadząc badania na próbkach w kształcie kół zębatych lub ich segmentów.
Próbki przyjęte do badań w kształcie kół zębatych lub ich segmentów wykonane są najczęściej według takiej samej technologii, jaka stosowana jest w normalnej produkcji. Tym samym próbka ma kształty identyczne z produkowanymi kołami, łącznie z kształtem krzywej ograniczającej stopę zęba i jej chropowatością. W wielu przypadkach ma ona też wymiary identyczne z produkowanymi kołami. Uzyskane w tych warunkach wartości wytrzymałości zmęczeniowej zęba Zz mogą być bezpośrednio wykorzystane w obliczeniach wytrzymałościowych. Ewentualne współczynniki poprawkowe wynikające z tego, że produkowane koła będą miały inną liczbę zębów lub inny moduł, dają się łatwiej ustalić, niż w przypadku metody opartej na badaniach okrągłych próbek.